Finally found some time to list up our daily travel costs during our trip. We hope this helps fellow travellers preparing their trip in Australia, New Zealand or South-East Asia.

Got inspired? Check out what it all cost on https://laurensensanne.wordpress.com/daily-travel-cost.

 

Bijna naar huis!!!!

Maar onze laatste dag in Singapore hebben we toch nog even goed besteed. In de ZOO!!

Een selectie van enkele coole dieren:

De volgende dag vlogen we richting Brussel. Uiteraard waren we 3 uur op voorhand in de luchthaven, want de luchthaven van Singapore zou de leukste ter wereld zijn. Gratis massages, massa’s winkeltjes, lekker eten, leuke events en wij mochten ook genieten van braziliaanse dansers die al shakend door de terminal gingen. Allemaal een hele leuke voorbereiding op onze terugvlucht met Etihad Airways. Ook weer een speciale ervaring met massa’s films, goede zeteltjes en lekker eten.

Maar niets zo leuk…als na 6 maanden…weer gewoonweg…thuis te komen.

Hallo België, we zijn terug! 😀

Omdat de busreis van Siem Reap (Cambodja) naar Saigon (Vietnam) zo ver was, besloten we te gaan voor de veilige, duurdere optie: een rechtstreekse luxebus. Het begon allemaal heel goed toen we in een normale bus plaatsnamen en we meteen een bescheiden ontbijt en een flesje water kregen. Geweldig!

Maar toen ging het mis. De bus stopte een aantal keer zonder duidelijke reden, en toen de cochauffeur naar achter in de bus liep en het binnenluik van de moter omhoogdeed, begonnen we al helemaal onraad te ruiken. Plots zat in de bus een gezellige doemp uitlaatgasssen. En dat terwijl je voor de luxebus gaat, Murphy’s law volgt ons overal.

Gelukkig kwam er niet zo heel veel later een 2e bus aan. Zonder seats weliswaar, waardoor we allemaal opeengeperst in het gangpad moesten gaan staan. En een uur later moesten we blijkbaar nog een keer overstappen…

Fin, derde keer goede keer: op naar Saigon!

In Vietnam zijn de tuktuks vervangen door gewone brommertjes, is alles een stuk ontwikkelder dan in Cambodja en hebben de mensen spleetogen.

Aangekomen in Saigon, boekten we een tour naar de Cu Chi tunnels. Dit is een heel gebied waar vroeger de Viet Cong guerillas tunnels groeven om zich te verstoppen voor de Amerikaanse soldaten. De truk was dat de tunnels zo goed verstopt en zo klein waren dat de Amerikanen veel te groot en dik waren om er ooit in te kunnen kruipen. En daar kunnen wij van meespreken, want 250 meter van de tunnels is wat breder gemaakt zodat toeristen het gevoel ook eens kunnen ervaren. Er zijn ook 4 exits voor als je er vroeger uit wil. Sanne is er bij exit 3 al uitgegaan omdat ze het te benauwd kreeg. En dat is met de verbrede tunnels! :s

Laurens op het einde (na al kruipend door het laatste stuk tunnel te geraken):

Diezelfde dag hebben we nog het War Museum bezocht en zijn we ‘s avonds gaan eten in een italiaans restaurant dat naar Vietnamese prijzen outrageous was. Maar wij hadden nood aan een gezellig avondje met lekker westers eten. Heerlijk was dat.

Oh ja, Vietnam is ook alom te herkennen aan de duizenden brommertjes die overal rondrijden. Gelukkig wel een stuk georganiseerder in Saigon dan in de rest van het land. Als in dat ze bijvoorbeeld goed de verkeerslichten volgen enzo. Gelukkig maar. Zie wat een bende allez:

De volgende dag vlogen we naar Hoi An, een klein stadje in het midden van Vietnam dat bekend staat voor de honderden kleermakers die zich er gevestigd hebben. Ook wij zijn een aantal dagen gebleven voor enkele kostuums voor Laurens en twee vestjes en een broek voor mezelf.

De eerste kleermaakster waar we gingen was mvr. Lan. We hadden enkele goede recommendaties gekregen dus vertrouwden we haar al een eerste hemd voor laurens en een bloesje en een broek voor mij toe. Later bleek dat ze wel degelijk goed was in mannenkledij, maar dat mijn bloesje er echt niet uitzag. Aanpassingen zag ze ook niet meer zitten, want ze “had geen tijd”. Toen we dan weigerden te betalen voor het bloesje, kwam er ineens een Vietnamese furie in haar los waarop wij dan maar snel de winkel uitgelopen zijn. En op zoek gegaan zijn naar een nieuwe tailor.

Mr. Xe was onze tweede keuze, en hij had onze eerste keuze moeten zijn. Eén van zijn assistentes hielp ons bij het kiezen van wat we juist wouden. Niet zoals bij mevr. Lan waarbij alle input van ons moest komen, nee, ons meisje hielp ons heel goed met te zeggen wat mooi zou zijn en wat niet. Nadat we de stoffen en de snit gekozen hadden, werd alles naar het atelier gestuurd waar dan enkele vietnamesen aan een naaimachien zitten om uw kleren te maken. Wij moesten de dagen daarop juist nog enkele keren terugkomen voor de aanpassingen. Die werden gedaan door Mr. Xe, een grappig klein, hevig mannetje dat met zijn brommertje van hier naar daar crosst de hele dag. In 30 sec heeft hij beslist wat hij allemaal veranderd wil zien, en als hij het goed vindt, dan lacht hij keiblij en applaudiseert hij. Een keer vond hij iets niet goed en wou hij de naaiers laten zien wat er moest gedaan worden. Ik kreeg toen een helm in mijn handen geduwd, moest vanachter op zijn brommertje en werd in het atelier heel de tijd rond gedraaid om goed te kunnen tonen wat er nog mis was. Fin, zijn aanpak werkte, want wij zijn allebei heel blij met wat hij ervan gemaakt heeft.

Stap 1: Op internet kijken wat je wil

Stap 2: Measurements!

Stap 3: Naaien

Stap 4: Oordeel van Mr. Xe – al dan niet met extra uitstap op zijn brommertje

Het stadje Hoi An:

Na onze tijd in Hoi An, vlogen we richting hoofdstad Hanoi. Waar Hoi An een rustig kuststadje is, daar is Hanoi de meest drukke gekte waar je ooit geweest bent. Als je denkt dat ze in Cambodja van overal komen, dan ben je mis. In Hanoi komen ze écht van OVERAL!! Na een kwartier op straat, ben je al zo moe van heel de tijd geconcentreerd rond te kijken waar je loopt en of er geen brommer of bus je onderuit gaat rijden. Heel intens allemaal.

Gelukkig bleven we er niet te lang. We deden immers een uitstap naar Noord-West Vietnam: Sapa, een dorpje in de bergen. Dat was heel erg leuk. De eerste dag hadden we jammer genoeg nog veel mist, maar de tweede dag zijn we in volle zon gaan trekken door de rijstvelden met onze lokale gids. …en ook 3 kleine meisjes die ons na 5 uur trekken opzadelden met een enorm schuldgevoel omdat ze plots wouden dat we iets van hen kochten. You buy lady? You buy??? Why not? Where you from? You buy? Lady?

Na de nachttrein van Sapa terug naar Hanoi, vertrokken we diezelfde ochtend nog naar Halong Bay. Daar brachten we met een klein groepje de nacht door op een boot. Ook weer een hele leuke uitstap. Mooi uitzicht, lekker eten en kajakken bij zonsondergang.

Het ontvangstcomité op de luchthaven was geweldig. De Cambodjaanse politie stond ons grijnzend op te wachten. Haha verse toeristjesssss muhahaha. Het beloofde niet veel goeds toen de ATM niet werkte (lees: gesaboteerd was) en we zonder US dollars ons visum moesten gaan kopen. Toen ik vroeg waar ik een werkende ATM kon vinden, werd ik toegesnauwd: “You pay 40 dollars!!”. Ik: “Yes yes, but the ATM isn`t working”. Hij:”YOU GIVE ME 40 DOLLARS!!”. Ik: “Yes yes, but I only have australian dollars”. Hij: “Yes yes, you give me australian dollars!”, waarop hij mijn 50 AUD wisselde voor 40 USD (lees: 10 dollar bribe) en hij ons liet weten dat we eigenlijk 3 kotjes verder moesten betalen…

Toen we als laatsten de luchthaven buitenstapten, ondertussen 10u `s avonds en met serieus wantrouwen in wat ons te wachten stond, was een nog veel grijnzender tuk tuk leger ons aan het opwachten. You want tuk tuk? You want tuk tuk? Een tuk tuk is een brommer met daarachter een karretje gespannen met zeteltjes voor 4. Heel leuk trouwens. Maar het was nacht en wij hadden ons voorbereid onderweg leeggeroofd te worden :D. Ondergedoken in een taxi reden we naar ons guesthouse in Phnom Penh, de hoofdstad. Elk verkeerslicht stonden we doodsangsten uit.

Aangekomen in Cambodja, gezellig!

Haha, ik ben aan het overdrijven. Cambodja is reuzeleuk en overdag heb je hier als toerist niets ongewoons te vrezen.

Het leven is hier heel anders dan wij gewoon zijn. De chaos is onbeschrijfelijk, vooral in het verkeer. Brommertjes, auto`s, fietsen, bussen, tuk tuks, voetgangers…van alle kanten. Eigenlijk best wel grappig. Alleen bussen zijn echt gevaarlijk. Die komen eraan, en wijken NIET. Als je een dubbele tuut tuut hoort, dan maak je dat je in de struiken springt, als je leven je lief is…

Een ander opvallend element is het afdingen. ALLES is onderhandelen. Op elk moment van de dag staan er wel 10 tuk tuks je op te wachten om je rond te rijden. De competitie is moordend.

Een Cambodjaan moet heel hard werken voor een miniem inkomen. Het leven is eigenlijk best duur, en de lonen zijn niet in het minst in verhouding. Toen ik een Cambodjaanse jongen in het guesthouse aan het helpen was met zijn engels, legde hij mij uit wat het woord `Hope`betekent. “Hope…like…I hope to have a better future than here”‘. Zijn moeder is gestorven door een inwendige bloeding, zijn vader wil hem niet meer zien, en hij probeert van `s morgens vroeg tot `s avonds laat het studiegeld van zijn broer en zus te betalen. Hij is niet de enige.

In Cambodja hebben we drie plaatsen bezocht: de hoofdstad Phnom Penh, het kustdorpje Kep in het zuiden en Siem Reap, waar onder andere de beroemde Ankor Tempel zich bevindt.

In Phnom Penh hebben we vooral de geschiedenis van Cambodja beter leren kennen. De nadruk lag op de Khmer Rouge periode, een regime dat eind jaren 70 leidde tot de dood van tussen de 2 en de 3 miljoen mensen, vooral Cambodjaanse burgers. Dat is 30-40% van de totale bevolking! Pol Pot, de toenmalige leider van het regime, verdacht zowat iedereen ervan een spion of opstander te zijn. Mannen, vrouwen en kinderen werden opgesloten en gemarteld. Na dagen/weken/maanden van marteling werd je bijna standaard naar een van de vele killing fields gebracht, waar je dan omgebracht werd. Sommigen werden doodgeschoten, maar om kogels te besparen werden baby`s tegen een boom doodgeslagen, werden sommigen met de achterkant van geweren neergeslagen en anderen levend begraven. Met een geschiedenis als deze, is het verbluffend hoe het land zich heeft hersteld en zich steeds beter ontwikkelt.

Bezoek aan Tuol Sleng Museum, waar de ondervragingen en martelingen plaatsvonden:

Slachtoffers van het Khmer Rouge regime op de killing fields van Choenk Ek:

Hieronder: Royal palace en de pagoda van Phnom Penh.

Na een aantal dagen zijn we doorgetrokken naar Kep, waar veel Cambodjanen op vakantie gaan. We trokken met de boot naar het nabijgelegen Rabbit Island, waar we op het strand hebben gelegen en hebben gedineerd in het lokale restaurantje (lees: hutjes waar de eilandbewoners heerlijk vers gevangen seafood opdienen). Niet erg ontwikkeld, maar daarom was dit een des te leukere ervaring!

Eindigen deden we met de meest toeristische plaats: Siem Reap en zijn tempels. Daar vergezelde Emery ons, een vriend die we via couchsurfing in Melbourne hadden leren kennen. En een Amerikaans meisje dat liever niet met haar fietsende vrienden door de hitte wou cruizen. Wij hadden immers Tiger Woods ingeschakeld, of Mr. Hak. Maar wij moesten Tiger zeggen :D. Tiger was onze Tuk Tuk chauffeur voor de dag. Hij reed ons rond van tempel naar tempel en sliep in zijn tuk tuk terwijl wij de tempels bezochten.

Eerst waren we naar de beroemdste tempel getrokken voor de zonsopgang: Ankor Wat. Lichte regen gooide echter roet in het eten. Maar dat iets `slechtere` weer was eigenlijk zeer welgekomen. Waar je anders doodvalt van de hitte, konden wij een hele dag aangenaam tempeltrekken met een zacht briesje. Heerlijk. Om de massa te ontlopen bezochten we de tempels in de omgekeerde richting van iedereen. En dat bleek een zeer goed plan: we waren voor het merendeel van de tijd bijna alleen terwijl in de andere tempels wel honderden tourgroepen waren.

Na 1 dag van 4u `s morgens tot 3u in de namiddag hadden we zo goed als alle tempels gezien. De laatste dag in Siem Reap besloten laurens en ik al rustend door te brengen. We sliepen immers voor 8 dollar per nacht in een prive luxekamer met flatscreen, waar we ook wel eens van wilden genieten.

Daarna was het verdertrekken naar Vietnam. Ik boekte mijn tickets bij het meisje aan de hotelbalie, die maar weinig Engels verstond. Ze zei dat het ok was en dat ik de volgende dag om 17u mijn tickets kon ophalen en betalen. Dat proces duurde ongeveer 25 minuten, ik laat de vele misverstanden even weg. Ik was een beetje wantrouwig dat ik nog geen tickets in mijn handen had en of ze wel alles begrepen had, maar allez. Volgende dag stond er een man aan de receptie aan wie ik mijn tickets vroeg. Zijn engels was nog erbarmelijker. Hij snapte het allemaal niet goed. Het kwam erop neer dat ik best later terugkwam. Ik vroeg wel nog eens of mijn tickets wel zeker geboekt waren, waarop hij naar iemand belde en dat bevestigde. Weeral 20 minuten verloren zonder resultaat. Na een half uur stond het meisje van dag 1 aan onze deur en kon ik de tickets gaan ophalen. Zonder iets te zeggen stond ik zeker 20 minuten aan de balie terwijl het meisje en de man ongegeneerd aan het kibbelen waren. Na er zo lang bij te staan, vroeg ik of alles wel ok was. Blijkbaar hadden ze allebei tickets geboekt. Ai nee…

Fin, ik heb uiteindelijk de bustickets gekregen en de volgende ochtend zaten laurens en ik op de bus naar Vietnam.

… al ging dat ook weer niet even vlot.

-WORDT VERVOLGD-

Afscheid nemen van Melbourne was heel dubbel. Aan de ene kant zijn we heel blij dat we kunnen terugkeren naar België om iedereen terug te zien, maar aan de andere kant moeten we toch een aantal mensen achterlaten die we liever beter hadden leren kennen. Het laatste weekend zijn we gaan eten met Sanjay, Aaron en Adrian. Jian en Sanjeev konden er jammer genoeg niet bij zijn. Het werd een hele leuke avond in een gezellig italiaans restaurant aan de Docklands. Leuke gesprekken, goed gelachen, toffe mensen, echt een fijne avond!

Na onze ikea spulletjes op de plaatselijke ebay (gumtree) verkocht te hebben, waren we klaar voor onze SE Asia reis. Eén van de kopers was een couchsurfer die dicht bij de luchthaven woonde en ons uitnodigde bij hem te komen couchsurfen. Vriendelijke man, maar wel veel fantasie. Heel de avond ging hij door met conspiracy theorieën van 9/11 en vertelde hij over hoe hij maanden heeft overleefd in de jungles in Guatamala, en hij 6 jaar rondgereisd had. Wat later eigenlijk helemaal niet bleek te kloppen, maar allez.

Singapore. The fine-city. We hadden vanalles gehoord over deze stad: kauwgom is verboden, vrijdag is ophangdag, je krijgt een boete voor niet in een zakdoek niezen en openbaar affectie tonen doet je in de rechtzaal belanden. Afin, dat is wat een Frans koppel in Sydney ons had verteld. Maar zij hadden ook een uitzuigpomp mee voor de beten van spinnen en slangen in Australië, waar we ook eens goed mee gelachen hebben :D. Een korreltje zout was aan de orde.

In Singapore konden we de zakken die we niet nodig hadden voor de reis kwijt bij Weichee, een couchsurfer. Hij leidde ons ook meteen even rond in Singapore en toonde ons de Hawker stalls, goedkope eetkraampjes waar je vanalles kan eten: Chinees, Maleisisch, Thais, Vietnamees, Japans, Koreaans, Indonesisch, .. Keuze genoeg voor geen geld.

Voor de rest: leuke stad/land, maar voelt ook wel artificieel ergens. En vochtig, oh zo vochtig. Inclusief dagelijkse stortbui van een uur, en dat is in het droge seizoen!

De skyline is wel indrukwekkend:

Een boot op de gebouwen…moet kunnen…

Little India:

Volgende stop: Cambodja.

Dit berichtje is om jullie te laten weten dat Sanne en ik op zondagochtend 13 maart weer in België staan. We hebben vorig weekend de beslissing genomen, en hoewel het heel leuk is geweest, zijn we allebei ook erg blij om naar huis te kunnen terugkeren.

Het doel van de hele onderneming was om enkele mooie reizen te kunnen maken, en om een tijd in Australie te kunnen leven en werken. Eigenlijk vinden we dat we al deze ervaringen beleefd hebben. Het werkgedeelte had heel misschien langer mogen duren, maar het is voor ons als pas afgestudeerde buitenlander gewoon niet mogelijk om een job te verdienen die ons op zijn minst een beetje interesseert, en die genoeg verdient om het de moeite waard te maken. En de centjes die we al verdiend hebben, gaan ons elders verder brengen (zie hieronder).  Kortom, het was zeker en vast een geweldige ervaring, maar we willen stoppen op een hoogtepunt en bovendien steekt er af en toe ook heimwee de kop op 😉

We komen bijna terug…maar bijna, dat is nog niet helemaal. Eerst vliegen we richting Zuidoost azië waar we Singapore, Cambodja en Vietnam gaan bezoeken. Op 14 februari vliegen we naar Singapore, waar we op 10 maart terugstaan om op 12 maart onze vlucht naar Brussel te nemen.

Ondertussen gaat Laurens zijn laatste werkweek beginnen, kunnen we nog een beetje de toerist uithangen in Melbourne, en kan ik de reis goed voorbereiden. In de weekends spreken we vooral af met couchsurfers en zondag gaan we naar de film met de Australiërs die we via Karlien hebben leren kennen (waarmee we naar de Australian Open zijn gaan kijken).

In ieder geval, wij houden jullie op de hoogte over de plannen, en kijken er naar uit om terug thuis te komen.

BEZIGHEDEN

Vorig weekend hebben Laurens en ik een bescheiden couchsurfing meeting georganiseerd. Zoals ik hier eerder nog al eens vermeld heb: couchsurfing is een online community die reizigers en de lokale bevolking samenbrengt. Hetzij door een gratis slaapplaats aan te bieden, hetzij door gewoon samen te komen en elkaar te leren kennen. Een beetje last minute hadden wij op het forum laten weten dat we richting het ACMI museum gingen en iedereen die wou uitgenodigd om ook af te komen. Het ACMI is het museum van the moving image (over games, ontstaan van de film, televisie, etc.).  Leuk en gratis! En dus de ideale ontmoetingsplaats. Na een paar uur waren we met 6, wat best wel veel is voor zo’n last minute meeting. Samen met Daniiel, Jessy, Emery en Ray zetten we de meeting verder op het strand waar we met enkele biertjes en vodka cruizers van de mooie zonsondergang konden genieten. Het werd een gezellige avond.

Naar zondag had ik heel erg uitgekeken. Eindelijk kwam mijn vriendin Karlien uit België aan in Melbourne. Zij is zelf met een aantal vriendinnen aan het rondreizen, en zou een dag of 2/3 in Melbourne blijven. Die avond zagen we elkaar terug. En leerden Laurens en ik ook haar vriendinnen, Annelies en Jolien, en nog 4 leuke Australiërs kennen. Met z’n 8en trokken we een beetje door de stad, en genoten we van de vele leuke bars die Melbourne rijk is (Though way overpriced, 8 dollar voor een biertje, I mean whaaat?? En voor een kriek mag je er 15 neertellen).

De sportfans onder jullie zullen wel op de hoogte zijn van de Australian Open die hier momenteel plaatsvindt. Justine speelde maandag in de eerste ronde tegen een indisch meisje. Daar konden wij, als hevige supporters van de belgische trots, toch niet op afwezig zijn zeker. Dus: de volgende dag met z’n allen richting Australian Open!

First things first. OPVALLEN!

Jolien bij de schminkster:

Karlien en Annelies:

We hadden zelfs de Australiërs overtuigd om hun gezicht in de Belgische vlag te laten verven. We werden een veel getrokken attractie…

Van links naar rechts: ik, Karlien, Jolien, Annelies, Aaron, Jian en Adrian

Wij met onze Belgische trots! Justine for the win! (ondertussen kim for the win, ma fin). Van links naar rechts: Karlien, Jolien, Annelies en ik.

Laurens is afwezig op deze foto’s omdat hij maandag zijn eerste dag training had als Telstra Sales Representative. Later die namiddag heeft hij ons wel nog vergezeld en was hij er ook bij om voor Justine te supporteren.

Na de eerste set verscheen plots Annelies haar hoofd op het grote scherm…FAN OF THE DAY!!!!! Het anderhalf uur aanschuiven aan de schminktent heeft dus toch wat opgeleverd. Wij stelden ons wel de vraag of de Australiërs niet beter fan of the day moesten zijn, want niemand had luidere cheers voor justine dan zij. Let’s go justine, let’s GO! KLAP KLAP. Let’s go justine, let’s GO! KLAP KLAP. oléééoléééoléééolééé justiiiiiineee justiiiine.

Et elle a gagné!

Venus Williams in actie:

Justine Henin:

Het was echt heel leuk om Karlien terug te zien. Ik had er enorm veel deugd van!! Hoop je snel weer terug te zien, meid!

WERK

Laurens heeft werk! Hij is maandag begonnen bij Telstra als Sales Representative. In mensentaal: hij moet van deur tot deur gaan om internet, telefoon en televisie aan te bieden aan klanten die ooit bij Telstra waren, maar van provider veranderd zijn. Hij werkt volledig op commissie wat het een behoorlijk onzekere job maakt. We moeten een beetje afwachten om te kijken hoeveel zo’n job opbrengt, maar vandaag had ie alvast een goede dag!

Ik heb hier anderhalve week bij Randstad gewerkt. Ik mocht CV’s screenen, kandidaten telefonisch interviewen en referenties checken.Dat was heel leuk werk, wel een hele uitdaging om heel de dag aan de telefoon te zijn. En ookal is het ‘maar’ engels, het blijft toch een andere taal en het blijft inspanning kosten.

Op dit moment ben ik niet aan het werk en heb ik besloten om niet meer in de administratieve sector te zoeken. Daarvoor nemen ze standaard mensen aan met meer ervaring. Waar en of ik nog werk ga zoeken, weet ik niet.

DE PLANNING

We hebben hier tot nu toe al een geweldige tijd gehad: reizen doorheen Australië en Nieuw-Zeeland is een aanrader voor iedereen. Werken is dat minder, en zou ik eigenlijk enkel aanraden als je al een aantal jaar (minstens 3 maanden) ervaring hebt. Je kan wel de eerste de beste job aannemen, maar als het loon te laag is, kan je eigenlijk enkel maar break-even uitkomen. Voor elke job is ervaring vereist. Zelfs een afwasser moet experienced zijn (serieus!). Dit heeft ons aan het denken gezet. Is het wel slim om hier in Melbourne te blijven zoeken naar een job waarvoor we simpelweg niet aangenomen gaan worden of die onzeker is? Waarschijnlijk niet.  Eigenlijk zijn we beiden heel blij met wat we al gehad hebben, en zijn we ook klaar om terug naar België te komen. De komende dagen gaan we nadenken over wat we gaan doen, maar sowieso willen we graag nog een bezoekje brengen aan Azië voor de definitieve terugreis. We houden jullie op de hoogte.

Terwijl Laurens richting België vertrok, ging ik met mama naar Sydney. De eerste dag, brachten we al meteen een bezoekje aan de Sydney Harbour Bridge en de Opera House. Ook hebben we de Royal Botanic Gardens nog eens bezocht, die mij toch echt keer op keer blijven verbazen. Telkens als je denkt dat je alles gezien hebt, heb je nog een stukje niet ontdekt. We zijn er zeker 3x naartoe geweest, en ik heb er misschien wel 5 dagen in totaal in rondgelopen, en nu pas heb ik, DENK IK, alles gezien. Ongelooflijk mooi.

Mama en ik aan de Sydney Harbour Bridge:

Opera House:

‘s Avonds hebben we gegeten in een italiaan op Circular Quay, met zicht op de brug. Jammer genoeg was er zwaar onweer op komst, en begon het personeel de mensen op de terrasjes naar binnen te verplaatsen. Mama wou echter niet mee: “NO, no, I want to see the bridge.”. Het personeel keek wat raar op. Probeerde haar nog eens te overtuigen dat het echt wel ging onweren. Tevergeefs. Ik zag het echter niet zitten om ondergeregend te worden, ookal was dat met zicht op een brug en heb mama toch nog kunnen overtuigen om naar binnen te gaan. Daar droegen de obers ons tafeltje naar het raam…zodat mama toch nog haar brug kon zien.

… en het is inderdaad beginnen stortregenen. Wij zaten gelukkig lekker binnen.

De volgende ochtend vertrokken we met onze privégids en zijn 4×4 naar de Blue Mountains. Het weer zat niet mee, en door de mist konden we jammer genoeg niet veel zien. Gelukkig kon onze gids ons entertainen met zijn wilde verhalen (aka ‘ik heb tussen de krokodillen geslapen’, ‘heb tussen 100’en funnelwebs (dodelijkste spin van Australië) gewerkt’, en ‘ik heb tussen de beren gezeten’) en ook met zijn 4×4 die van tijd eerder verticaal dan horizontaal leek te gaan. Hij deed wel vaker aan wedstrijden mee, waar hij niet zelden omkantelde wanneer hij verticale muren probeerde op te rijden. What do you expect, man? Het was echter best leuk om zo scheef te hangen. Hij ging in wegen waarvan ik het niet eens mogelijk achtte dat ook maar één auto daar veilig door kon geraken. En dat met een afgrond van meeeters naast ons. Gezellie.

The Three Sisters, die we voor een second of 5 konden onderscheiden:

Opera House at night:

Sydney Harbour Bridge at night:

Opera House overdag:

Mama in the royal botanic gardens, wild van de bamboe:

Dagje in the rocks, het oudste gedeelte van sydney, waar de britse criminelen aan land kwamen toen Australië nog een gevangeniseiland was:

De laatste dag hebben we nog een tour binnenin de Opera House gedaan. Erg leuk!

De week na Sydney vertrok mama naar de Red Centre, waar ze 5 dagen op tour is geweest. Het laatste weekend hebben we, samen met Laurens, doorgebracht in ons geliefde appartement in the Docklands. Weeral met zicht op het water, de brug en de bootjes. Een mooi afscheid.

Vorige week hebben we onverwachts afscheid moeten nemen van Bompa. Laurens is naar België vertrokken om er de begrafenis te gaan bijwonen. Maandag komt hij terug naar Australië. Ik ga er hier niet meer over zeggen. Alleen nog dat ik Laurens en de familie veel sterkte wens. Ik hoop dat mijn briefje tot bij jullie geraakt is.

In de kathedraal van Sydney brandt er nu een kaarsje voor bompa. We zullen hem missen.

Donderdag 16 augustus: Mama komt aan in Melbourne om hier in Australië een drietal weken door te brengen.

De eerste nacht sliepen we in mama haar favoriete hotel, de Radisson. Ze voelde zich meteen thuis hier in Melbourne en haar jetlag was meteen verdwenen. We zaten hier goed.

Het eerste weekend hadden we een leuke trip gepland: de alombekende Great Ocean Road, een weg langs de kustlijn van Australië die bekend staat omwille van de stijle kliffen en rotsformaties die je in de zee kan zien. Very scenic.

De dag begon echter niet zoals gehoopt, want ik werd wakker met koorts en een blaasontsteking. Nog even naar de dokter en tegen de middag was ik iets beter zodat we toch nog konden vertrekken.

Toen we onze auto gingen ophalen, lieten ze ons weten dat onze geboekte auto, een heel klein manueel autootje, er eigenlijk niet meer was. Ze hadden enkel nog auto’s met automatische schakeling. Ter compensatie gaven ze ons een upgrade. Laurens en ik trokken naar plaatsje nummer 54 waar onze Great Ocean Road wagen op ons stond te wachten. Er moest een mising zijn, want daar stond “de sjieksten bak” waar we ooit mee zouden rijden: een Toyota Hybrid Camry. Hybrid, als in, aangedreven door een gewone en door een elektrische motor. Wanneer je hem start, hoor je werkelijk niets. En een sleutel heb je ook niet nodig. Gewoon een aan-knop.

Laurens voelde zich wel thuis in zijn nieuwe auto. En mama…die verschoot ook toen ze haar 22jarige dochter in deze business car zag aankomen.

Eerste stop was aan Kennett river, waar we heel veel koala’s konden spotten. Voor mij één van de leukste stops, want ik kon ziek vanuit mijn zetel door het venster kijken en had zo het beste zicht op de koala’s. Héél koddige beestjes!

We besloten direct door te rijden naar Port Campbell, want we hadden niet meer zoveel tijd doordat we zo laat vertrokken waren. Na het inchekken en eten maken, reden we terug naar de 12 apostels voor de zonsondergang. Dit zijn grote rotsformaties in de zee. Het weer was een beetje stormachtig, maar de apostels niet minder indrukwekkend. Fotootjes:

De volgende ochtend hebben we nog twee stops gemaakt op deze 130 km lange Shipwreck Coast, waar zeker 50 schepen zich kapot gevaren hebben wegens de sterke en onvoorspelbare stroming.

Laurens en ik aan Loch Ard Gorge:

Mama aan de London Bridge:

Op het einde van ons weekend, keerden we terug naar Melbourne. Daar waren we onder de indruk van ons appartement dat uitzicht geeft over de Docklands, één van de mooiste stukjes van Melbourne. Hier bleven we een week, tot na kerst, want dan stond Sydney op het programma.

Het uitzicht vanop ons balkon:

Na een weekje werken bij Randstad Melbourne (korte opdracht), was het vrijdagavond kerstavond. De design stokken die in een vaas in de living stonden kregen kerstbollen en kerstlichtjes om zich heen en moesten die avond als kerstboom doorgaan. Mama had gekookt, iedereen was opgekleed, en de champagne stond koel. Nog snel zijn Laurens en ik een extra fles wijn gaan halen, zodat we zéker genoeg alcohol hadden. Het feest kon beginnen.

Aperitieven op het terras:

Mama en ons voorgerecht:

Lekker tafelen:

Ook voor iedereen thuis een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!